واقعیت این است که تدوین فقه شیعی از همان زمان حیات پیامبر اکرم (ص) آغاز شد و تا سال 260ق ادامه یافت.برخی تصور  می کنند که در این دوره فقه شیعی بسیار محدود بوده است،زیرا حضور امامان  (ع) و امکان دسترسی آسان به آنها مجالی براب فقاهت  و اجتهاد آزاد باقی نمی گذاشت و بیشتر فقه در این دوره  به صورت سماع و در قالب نقل حدیث از معصومین (ع)محصور بوده است اما این تصور درست نیست و همان طور که از روایات امامیه هم به دست می آید،در این دوران ائمه اطهار(ع) به تشویق و ترغیب مسلمانان و به ویژه شیعیان و پیروان و شاگردان خود و ایجاد زمینه تعقل و تحقیق و استنباط  به شیوه دسترسی و برهانی و بر اساس کتاب پرداخته و آنها را وادار به تفقه در متن کتاب و سنت بر اساس  اصول و مبانی محکمی که به آنها آموزش میدادند،می نمودند،به این ترتیب شاگردانی بارز و فقیهانی بزرگ را در این دوره تربیت نمودند،درزمینه ی بحث های کلامی،اعتقادی،تفسیری و برخی علوم دیگر،تشویقها و تحسینهایی را نسبت به شاگردان  و اصحاب و علاقه مندان به این علوم روا داشته اند و بایک برنامه مشخص و به طور تخصصی و متناسب با نیاز جامعه برای پاسخ گویی علمی و رفع شبهات و پیشبرد علم و دانش تربیت نموده اند.