دوستش داشتم...
داستانش نه آنقدر ساده بود که بگویم خسته شدم و نه آنقدر پرهیجان که بگویم با خواندش سر حال شدم
فقط می‌توانم بگویم دوستش داشتم، همان‌طور بود که می‌خواستم؛ شروعش خوب، داستانش گیرا، شخصیت‌هایش واقعی و پایانش هم معقول بود.
برشی از صفحه ۱۸۵ کتاب:«من گفتم زندگی بد است؟ گفتم زندگی سخت است و هیچ چیز لذت‌بخش‌تر از این نیست که از پس کارهای سخت، خوب بربیایی.»
        

          #یادداشت_کتاب 
#گیلی_هاپکینز_بزرگ
گیلی یا گلادریل دختری کلاس ششمی است که ۹ سال است دور از مادرش زندگی می‌کند. درواقع وقتی ۳ ساله بوده مادرش رهایش می‌کند و تمام این مدت در خانه‌هایی به سر برده که او را به فرزندی قبول کرده‌اند. اما این مدل زندگی یک درس به او داده و آن هم این است که به جز مادر واقعی‌اش، به هیچ‌کس دل نبندد چون هیچ‌کس واقعا او را نمی‌خواهد!

ماجراهای او در خانه جدیدی که به آن وارد می‌شود، اصلا شبیه کتاب‌های مشابهی نبود که خوانده بودم. شاید علت اصلی‌اش این بود که در دهه ۷۰ یا ۸۰ می‌گذشت. زمانی که هنوز از ویتنام سخن می‌رود و هنوز عده‌ای نسبت به سیاه‌پوست‌ها موضع‌گیری نژادپرستانه دارند. 

در مجموع کتابِ روان، خوش‌خوان، ساده و بدون مشکلی است که می‌شود به هر نوجوانی از ۱۱ سال به بالا پیشنهاد داد. شاید نقطه قوت کتاب این باشد که همه چیز در کتاب واقعی است، حتی پایان‌بندی و در انتهای داستان هیچ اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ نمی‌دهد، و این ظاهرا یکی از نکاتی است که نویسنده در دیالوگ‌ها هم تصریح می‌کند: "اینکه تمام چرت‌پرت‌هایی که درباره پایان خوش می‌گویند دروغ است... زندگی سخت است و هیچ‌چیز لذت‌بخش‌تر از این نیست که از پس کارهای سخت، خوب بربیایی."