کتاب«درباره ی تعلیم و تربیت در ایران» نوشته ی دکتر رضا داوری اردکانی شامل یک مقدمه و شش نوشتار با عناوین «انقلاب در آموزش و پرورش»، «آموزش و فرهنگ»، «آسیب شناسی تربیت دینی»، «فرهنگ و تعلیم و تربیت»،«مصاحبه ای درباره ی آموزش و پرورش» و «فلسفه و تربیت» است.ذر بخشی از این کتاب می خوانید:«تربیت، کوشش برای به فعلیت رساندن استعداد ها بر حسب اقتضای زمان است. توضیح سخن این که استعداد های آدمیان نامحدود است و تمام استعداد ها هرگز متحقق نمی شود . پس تربیت قاعدتا باید ناظر به فعلیت بخشیدن به بعضی استعداد ها باشد. آموزگاران و مبیان هر عصر هر کدام استعدادها را به فعلیت می رسانند؟در اروپای متجدّد حکومت ها نگفتند که در مدارس چه درس هایی بخوانند و دانشمندان در چه مسائلی پژوهش کنند. دانش جدید به تدریج که پیش می رفت مدرسه هم دگرگون می شد و صاحب نظران به تعلیم و تربیت و تحوّل آن می اندیشیدند، طراحی برنامه های آموزش هم بیشتر به عهد? آنان بود. حکومت هم می پذیرفت که طرح های صاحب نظران پس از این که به درجه ای از مقبولیت رسید در آموزش و پرورش اجرا شود، در واقع دولت و دانش و درس و مدرسه، کم و بیش با هماهنگی در راهی که از قرن هجدهم هموار شده بود پیش می رفتند.در جهان متجددمآب کار حکومت به یک اعتبار آسانتر بود زیرا طرح سازمان مدرسه و نظام تعلیم و تربیت را از یک کشور اروپایی یا آمریکایی شمالی می گرفت و معمولاً در آن هیچ تصرفی نمی کرد و حتی به شرایط اجرای آن نمی اندیشید. در هر صورت مشکل آموزش و پرورش چندان اساسی است که با اخذ تصمیم های اداری و به صرف تدوین آیین نامه و دستورالعل به رفع آن نمی توان پرداخت. راهنمایی های استادان آموزش و پرورش در صورتی کارساز است که شرایط و مقدمات لازم برای اجرای آن ها فراهم شده باشد. کاش می توانستیم به بهترین وجه از این راهنمایی ها بهره مند شویم و اصول و قواعد تعلیم و تربیت را از کتاب ها و کلاس هاس درس دانشگاه به خانه و مدرسه و کوچه و بازار بیاوریم.