کتاب «افغانی کِشی» نوشته محمدرضا ذوالعی، تلاشی است برای درک زندگی، رنج و عشق افغان های نسل دوم و سوم که جز ایران جایی را ندیده اند. کسانی که اینجا را وطن خود می دانند در حالی که از کوچک ترین حقوق شهروندی هم محروم اند؛ نزدیک ترین ملت و قوم به ایرانی ها از لحاظ پیشینه تاریخی که از حدود 150 سال قبل راه سیاسی شان را از هم جدا کرده اند اما هنوز نتوانسته اند پیوندهایشان را قطع کنند.کتاب «افغانی کِشی»، داستان رسول، مرد جوانی است که زنش بدون هیچ دلیل خاصی مهریه اش را به اجرا گذاشته است.او مدتی را در زندان بوده و نهایتا با فروش خانه پدری و پرداخت مهریه آزاد، در یک تاکسی تلفنی مشغول کار می شود. فیروزه دختری افغانی ولی متولد ایران به همراه مادرش، مسافر رسول می شوند تا به زاهدان بروند. فیروزه خودش را ایرانی می داند و نمی خواهد از ایران برود...در بخشی از کتاب آمده است: «مأمورها ریختند تو اتاق کارش. حکم جلب را نشانش دادند. ندید. خیره شده بود به حلقه شوریده زیر بغل سرباز و اتیکت روی لباسش: محمد پیرای. به دست هایش دستبند زدند. سنگینی نگاه همکاران زانوهایش را می لرزاند. شاید هم سنگینی نگاه همکاران نبود و چیز دیگری بود. گرمای هوا یا بوی تن سربازها. بوی آفتاب سوخته  تن سرباز محمد پیرای... هر چیزی می توانست باشد... به زحمت سوار ماشین پلیس شد. ماشین همان بو را می داد. بوی... بوی ترس و حقارت...»