یادداشت زیر بعد از تماشای انیمه‌ی فریرن نوشته شده بود. اما فکر کنم برای معرفی مانگا هم به کار بیاد.
------------
یک گروه از قهرمانان به مبارزه با شیاطین می‌روند. یک داستان تکراری و کلیشه‌ای. آیا می‌شود داستانی تکراری را طوری روایت کرد که بوی تازگی بدهد؟ طوری که تقریباً در هیچ لحظه‌ای از تماشایش، کلیشه بودنش به چشم نیاید؟ حتّی فراتر از این، بشود آن را اثری نو و بدیع به شمار آورد؟

جواب مثبت است. این کاری است که فریرن می‌کند. داستانی لطیف، عمیق، دل‌نشین، و دوست‌داشتنی. فریرن حرف اضافه نمی‌زند. وقتش را با صحنه‌های اکشن و مبارزات بیهوده هدر نمی‌دهد (به غیر از دو سه قسمت) و در تمام طول مسیر، بدون عجله، آرام آرام پیش رفته و ما را با خود همسفر می‌کند.

فریرن از بهترین انیمه‌هایی بود که در سال‌های اخیر دیدم. حجم هزینه و تبلیغ و استقبال از انیمه‌هایی مثل شیطان‌کش، جوجوتسو کایسن و... کم‌کم داشت من را از دنیای انیمه ناامید و دور می‌کرد. مدت‌ها بود که دل و دماغ انیمه دیدن نداشتم. اما فریرن مایه‌ی امیدواری بود. امیدوارم فرصت این را پیدا کنم که دوباره فریرن را از اول ببینم.