این رساله از مارکوس سیسرونْ فیلسوف مشهور رواقی است. او در این کتاب سعی می‌کند با ذهنیت‌های منفی نسبت به پیر شدن مقابله کند.
او معتقد است که سال‌خوردگانِ منطقی و خوش‌رفتار، از پس پیری برمی‌آیند و الّا افرادِ کج‌خلق در همه‌ی زمان‌ها ناشادند و فرقی ندارد آن زمان پیری باشد یا جوانی.
او می‌گوید چهار دلیل وجود دارد که انسان‌ها پیری را مصیبت بار می‌دانند: ۱- پیری، ما را از زندگی فعّال دور می‌کند. ۲- پیری، بدن ما را سست می‌کند. ۳- پیری، ما را تقریبا از تمام لذت‌های جسمانی محروم می‌کند. ۴- پیری از مرگ فاصله‌ای ندارد.
سیسرون به تک تک این دلایل می‌پردازد و آن‌ها را رد می‌کند. برای مثال می‌گوید: اتفاقاً پیران عاملیت بسیار بالایی دارند و فعال‌اند زیرا حکومت را از دست جوانان حفظ می‌کنند. او معتقد است انسان‌ها باید به تناسب سن‌شان از قدرتی که دارند استفاده کنند. همچنین هوش و پختگی زمان پیری به توانایی جسمانی جوانی می‌ارزد.
او کم شدن لذت‌های جسمانی در پیری را حُسن پیری می‌داند نه مایه افت و مذمّت آن. او می‌گوید رفتارهای شریرانه به سبب شهوت و خواهش نفسانی انجام می‌شوند و اگر این هوی نفس کنترل شد، انسان‌ها کمتر به جهان اطراف‌شان آسیب می‌زنند.
سیسرون مرگ را هراسناک نمی‌داند زیرا معتقد است بدن به جهان دیگری منتقل خواهد شد و زندگی انسان در این دنیا مثل کاروانسرایی است که باید از آن عبور کرد.
این رساله به شدّت خواندنی و لذت‌بخش است و بدون اغراق در نهایت حکمت نوشته شده. خواندش را به پیران و جوانان توصیه می‌کنم.
        

          بسیار کتاب جالبی بود و ترجمه روانی داشت. فارغ از خود کتاب، مقدمه گیرایی داشت که باعث شد با اینکه در ابتدا شک داشتم به مطالعه کردنش، شکم برطرف شد. خود کتاب گفتگویی است اطراف این موضوع که پیر شدن چی هست و آیا پیر شدن به رنجش می‌ارزه یا خیر. شاید برای سالخورده‌های ادیب کاربرد بیشتری داشته باشه تا منی که دهه ۳۰ رو هنوز تمام نکردم اما ارجاعات فراوانش به تاریخ، ادبیات و سیاست بسیار من رو مشعوف کرد. کتابی بود که از خوندنش بسیار لذت بردم! دیگه حس نمی‌کنم از پیری می‌ترسم، بالاخره یه دوره از زندگیه که رسیدن بهش معانی زیادی می‌تونه داشته باشه که یکیش هست پوست‌کلفتی!
---
طاقچه: این کتاب راه‌های روبه‌رویی با بحران کهنسالی را شرح داده و به مقولهٔ پیری از نگاه حکمت باستان پرداخته است.
نویسنده کتاب را در دهه ششم زندگی‌اش می‌نویسد. زمانی که همسرش را طلاق داده است و زن جوانی گرفته است و او را هم طلاق داده است و دخترش فوت کرده است. او در رساله کوچکی با عنوان در باب پیری به سالخوردگی پرداخته است. نویسندگان یونانی پیش از نویسنده به شکل‌های مختلف درباره پیری نویشنده‌اند، بعضی سالخوردگان را حکیم و بعضی دیگر آن‌ها مردمانی غرغرو نوشته‌اند. 
اما سیسرو تصمیم دیگری دارد او می‌خواهد هم محدودیت‌های سالخوردگی را نشان دهد هم نشان دهد که سالخوردگی می‌تواند مسیر رشد باشد. او در این کتاب گفت‌و‌گوی خیالی‌ای بین کاتو و دو مرد جوان ترتیب می‌دهد و نظراتش را از زبان این فرمانده بیان می‌کند که قرن قبل سردار رومیان در جنگ بوده است.

نسخه شنیدنی عالیه.
https://taaghche.com/audiobook/99671/