«نظام ایدئالیسم استعلایی»، اثر «فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ»، جایگاهی ویژه و بی بدیل در ایدئالیسم آلمانی پساکانتی دارد. این اثر به همراه «بنیاد کل آموزه  علم فیشته» و «پدیدارشناسی روح هگل» سه اثر دوران ساز این جریان فلسفی را تشکیل می دهند. «نظام ایدئالیسم استعلایی»، درواقع مظهر اوج اندیشه های فلسفی شلینگ در دوره  نخست فعالیت او (1794- 1800) و حاصل تأملات وی درباره  فلسفه های اسپینوزا، لایب نیتس، کانت و فیشته است. شلینگ در «نظام ایدئالیسم استعلایی» بر آن شد که به رؤیای پساکانتیِ «نظامِ فلسفه» جامه  واقعیت بپوشاند. وی در این اثر، کوشید آنچه را نزد کانت و فیشته پراکنده و متفرق بود، در یک اثرِ واحد وحدت ببخشد. از این رو، «نظام ایدئالیسم استعلایی» شامل دو بخش اولیه است (بخش های نخست و دوم) که در حکمِ «فلسفه  اولی» هستند و در آن ها «اصلِ» فلسفه استنتاج می شود. بخش سوم «فلسفه  نظری» را تشکیل می دهد که شلینگ در آن تحقیقات خویش درباره  «فلسفه  طبیعت» را دوشادوش تاریخِ آگاهی، شرح می دهد. بخش چهارم، «فلسفه  عملی» به معنای «موسع» را تشکیل می دهد که شلینگ در آن مفاهیم «اراده»، «خودتعیّن بخشی»، «دیگری»، «قانون اخلاق»، «تاریخ» و «دین» را پیش می کشد. بخش پنجم، معطوف به «غایت شناسی» است و نهایتا در بخش ششم «فلسفه  هنر» به منزله  «ارغنون فلسفه» و مقامی برتر از فلسفه مطرح می شود.