خود قصه‌ها قشنگ بودند اما چرا این همه متن به تصاویر می‌چربید؟
چرا نمی‌توانیم با کلمه‌های کم و کمترین کلمه‌ها قصه بگوییم و بخشی از بار روایت را به دوش تصاویر بگذاریم؟