اثر که روزگاری غرض از آن بی‌مرگ کردن بود، اکنون مانند مورد فلوبر و پروست و کافکا، حق دارد بکشد و قاتل پدیدآورنده‌ی خود باشد. اما مطلب به همین ختم نمی‌شود: رابطه نوشتن و مرگ همچنین در نابودی ویژگی‌های فردی فاعل نویسنده متجلی است که انواع وسایل را میان خود و آنچه می‌نویسد تعبیه می‌کند تا نشانه‌های فردیت خاص خویش را از بین ببرد. در نتیجه، هیچ علامتی از او غیر از نبود شگفت‌انگیزش برجای نمی‌ماند، و او باید در بازی نوشتن نقش نعش را ایفا کند.


بکت این موضوع را با ظرافت این‌گونه بیان کرده:
«چه اهمیتی دارد که چه کسی حرف می‌زند.»