ما خانه ها، کوچه ها، خیابان ها و آدم های زیادی را ترک گفتیم، اما اگر جرات مرور خاطرات شان را داشته باشیم، لحظه پر تگش لرزش و ریزش دل را حتما تجربه کرده ایم. لحظه سکوت پر هیاهویی که با تبانی ذهن سمج و دل ناماندگار پدید می آید و بس...بارها با خودمان گفتیم اگر دل هم مثل چشم در داشت میبستیم یا اگر بلد بودیم، ذهن را از خاطره ها، و حافظه بویایی را از تمام عطرهای گذشته خلاص میکردیم. اما بدون این ها تنهایی مان را چگونه پر میکردیم؟آدم می آیند که بروند، رفتن شان به اندازه آمدن نامنتظر وتکان دهنده است و ما با توانی که نمی دانیم از کجا آورده ایم سنگین ترین اتفاق ها را ناباورانه تاب آوردیم؛ با صبری که به تلخی آموختیم، نظر کردن و گذر کردن پیشه کردیم با این باور که در گوشه ها و زوایا در پس و پشت تمامی هدف های بزرگ و کوچک مان تحفه ای  به اسم زندگی خانه دارد که باید بتوانیم حظش را ببریم.