این کتاب با بهره مندی از عناصر داستان و حوادث طنزآمیز، از فساد و فریب بیزاری می جوید. 
هرچند نویسنده «لبخند غیرمجاز» معتقد است که اثری سیاسی نیافریده، اما نوشته های او عمدتاً فساد اداری، اقتصادی و سیاسی را هدف گیری کرده و داستان هایی از این نگرش بیرون آمده که در زندگی امروز ما، به ویژه در حوزه های سیاسی روزگار کنونی به شدت ملموس و مفهوم است.
به عنوان مثال، بی اعتنایی به مسئله معیشت نویسندگان و شاعران و به طور کلی هنرمندان، دستمایه یکی از داستان های کتاب است که بوروکراسی و حاشیه پردازی در این قضیه را در یک طنز موقعیت مطرح می کند. او در چنین داستانی، توجه به حواشی یک درخواست ساده را مطرح می کند و اینکه عده ای از کنار نویسنده به نام و نانی می رسند، اما خود او بعد از مرگ مورد اعتنای مسئولان فرهنگی واقع می شود.
اسماعیل امینی در این کتاب به دنبال سطحی نگری و لودگی نیست. او نمی خواهد با به کارگیری شوخی های کلامی و دیالوگ های طنزآمیز، مخاطب را بخنداند. قصد او به هیچ روی خنداندن نیست، بلکه طنز او گزندگی خاص خودش را دارد و دردها و آلام طیف وسیعی از شهروندان جامعه ایرانی را واگو می کند. «لبخند غیر مجاز» 36 داستان، داستانک پیوسته و حکایت طنز را در خود جای داده است که برخی از آنها در چند بخش کوتاه روایت شده اند. برخی از آنها نیز تک بخشی و حتی چندخطی هستند.