نویسنده کتاب در پیشگفتارش نوشته است: «اگر فلسفه زمینه ای است که به درک ما از خویشتن می پردازد و اگر فشن همان قدر که من مدعی ام تأثیرگذار باشد، باید آن را به مثابه موضوعی برای پژوهش فلسفی جدی گرفت.» و در مقدمه می آورد: «این کتاب تاریخ فشن نیست، هرچند تاریخِ آن را به دقت موشکافی می کند. این کتاب یک تحقیق زیبایی شناسانه تجویزی هم نیست، به این معنا که قصدم ارزیابی زیبایی شناسانه فشن های مختلف باشد. رویکرد این کتاب در مبحث زیباشناسی بیشتر توصیفی است تا تجویزی. می توان فشن را از زوایای مختلف بسیاری تحلیل کرد، اما به صورت کلی در این تحقیق یک پرسش ذهن مرا به خود مشغول داشت و آن پرسش از تأثیر فشن بر شکل گیری هویت بود. نظر به اینکه این پژوهشی فلسفی است، قصد دارم به جای طرح واقعیت فشن بیشتر به مفهوم فشن، بازنمودهای مختلف آن و چیزهایی که فشن ظاهراً می تواند سبب آن ها شود بپردازم. در واقع می توان گفت موضوع تحقیق من گفتمان فشن است.»این کتاب با زبانی ساده و روشن و در هشت فصل از جمله به نام های «فشن و زبان»، «فشن و بدن»، «فشن و هنر»…به بررسی جنبه های گوناگون فشن لباس، تأثیرگذاری ها و تأثیرپذیری هایش، می پردازد. نویسنده ثابت می کند فشن پدیده ای سطحی نیست و می توان در آن تعمق کرد و اندیشه هایی خواندنی بیرون کشید چنان که این کتاب حاوی چنین اندیشه هایی است.