این کتاب به گونه‌ای از شعر ژاپنی، هایکو، پرداخته است. هایکو را ازآن‌جاکه به چنین چیزها می‌نگرد، می‌توان شکلی از زن دانست. اما نه به این معنا که هایکو به زن تعلق دارد، بلکه برعکس این زن است که دل در هایکو بسته است. هایکو مانند زن، گونه‌ای روشن شدگی و اشراق است که در آن به حیات اشیا می‌نگرد و پی به معنای چیزی می‌برد که چیزی است کاملاً معمولی، و حقیقتی است در دسترس که به بیان درنمی‌آید. هایکو نه قافیه دارد، نه وزن و نه در خواندن آن فراز و فرودی در آهنگ دیده می‌شود. روی هم رفته هیچ شرط عروضی و قافیه سازی ندارد. اما از نوع نقطه‌گذاری شاعرانه بهره می‌برد. هایکو آفرینش چیزهایی است که خود از پیش وجود داشته‌اند. اما برای این‌که شاید به کمال انسانی برسند به شاعر نیاز دارند. کتاب با مقدمه‌ای از آقای احمد شاملو و مقدمه دیگری از آقای ع. پاشایی آغاز شده که درباره‌ی هایکو توضیحات لازم را داده‌اند. آن‌گاه به زن و هایکو، هایکو شعر ژاپنی، پیش از باشو، باشو، بوسون، ایا، شیکی، شاعران عصر می‌جی و افزایه‌ها پرداخته است.



کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.
        

          قریب به نیمی از «تفسیر»های پیرامون هایکوها، در نظرم اضافه، و گاه نیز بی‌معنا بودند: تکرار نکاتی که، گرچه لازم و مناسب‌اند، پیش‌تر بارها بدان‌ها اشاره شده و در مقدمه‌ای به طول صد صفحه نیز کِش آمده‌اند.
فارغ از طریقۀ گردآوری و خرده‌گیری‌هایی که بر آن وارد است، ترجمه‌ها درخشان‌اند و هایکوی بیگانه را برای خوانندۀ فارسی هرچه نزدیک‌تر و فهم‌پذیرتر می‌کند.
کتاب، روی-هم-رفته، مقدمه‌ای مناسب برای ورود به جهانِ اسرارآمیزِ هایکو است و به هر دوستدارِ فرهنگ ژاپنی و مشتاقِ شعر-و-شاعری پیشنهاد می‌شود، امّا گمان می‌کنم بهتر است وقع چندانی بر تفاسیر نهاده نشود و توجه هرچه بیشتر بر هایکوها معطوف شود. :)

«نیلوفرِ صبح‌گاهی!
این نیز هم نمی‌تواند
یارِ من باشد.»
(هایکو از ماتسوئو باشو)