لیکو شعری شفاهیست. تک بیتی‌ست هجایی و مقفّا. لیکو نیز مانند زبان بلوچی از روزگاران دور و ناشناختۀ ادبیات و موسیقی ایران خودش را به امروز رسانده است و بازمانده از الحانی‌ست که پیش از همدستی شعر پارسی و عروض عربی، سر بر آسمان ادب و هنر ایران داشته‌اند. لیکوها بیشتر ده هجای یاند ولی لیکوزنان بلوچ، آرشه که بر سیم می‌کشند ابایی ندارند از افزودن چند هجای خرده تحریری به شعر، برای پاسخگویی به نوای ساز؛ از همین «ای دوست » گفتن ها و «امان امان » برآوردن های آوازندگان پارسی خوان که رایج است و بسیار شنیده ایم.