موضوع فرودستی و اساساً طبقه در مطالعات فرهنگی همواره از کلیدواژه‌های مهم و کلیدی برایم بوده است. در این کتاب نیز نویسندگان به‌خوبی، با گزینش‌های دقیق رسانه‌ای و مشخصاً قلم اعجاب‌برانگیز آرش حیدری، اثبات می‌کنند که نمایش فرودستی در مطبوعات و سینمای دهه‌ی نود ایران تا چه اندازه قابل نقد است. فرودستان چه در روایت خود در زبان خود و چه در روایت خود از زبان دیگریِ فرادست، به سکوت کشیده شده‌اند. نگاه به آن‌ها فرادست‌پسند است و در عمل دردی از واقعیت زندگی آن‌ها را برملا یا درمان نمی‌کند؛ چه در مطبوعات چپ و راست و چه در سینمای اجتماعی روشنفکرانه‌ی دهه نود. همین است که باعث می‌شود زندگی طبقه‌ی فرودست به موزه‌ای تبدیل شود که فرادستان صرفاً تماشاچیان آن هستند.
        

          امشب در راستای تموم کردن کتاب‌های نصفه‌ام
الان کتاب "موزه پایین‌شهر و تماشاچیانش" رو خوندم. 60صفحه‌اش مونده بود که می‌شد بخش دوم و عنوانش بود: فرودستان اقتصادی در سینمای دهه 90

کتاب خوبی بود و در واقع یک نظریه جامعه‌شناسی درباره برخورد با مسئله فرودستان بود.
آدم رو به فکر فرو می‌بره و تو ذهنت سوال ایجاد می‌شه. 

خوندنش خیلی طول کشید چون من به این متن‌های سخت جامعه‌شناسی عادت ندارم.