این کتاب خودش اشکالاتی دارد. یکی از اشکالات بحث کاما است. البته در مورد کاما آشفتگی وجود دارد و دلیلش را هم مربوط به خط می‌دانند. پیشنهاد داریوش آشوری، یعنی استفاده از کسره، مسأله‌ی کاما را حل می‌کند ولی تا وقتی که استفاده از کسره همه‌گیر نشود احتمالاً بحث کاما هم حل نمی‌شود. 
اما در بخش ویرایش زبانی هم اشکال عجیبی دیدم که، در کنار اشکال مربوط به کاما، باعث شد اعتماد من به این کتاب کاملاً سلب شود.

اشکال این بود: 
در صفحه‌ی 234 می‌گوید «برخی جمع‌های مکسر عربی هم همیشه با فعل مفرد به کار می‌روند؛ مثل اخلاق، عواقب، روابط...» سپس مثالی می‌آورد: «او به عواقب کارهای خود نمی‌اندیشد.»
این مثال غلط است. چون «عواقب» نهاد جمله نیست و مفرد و جمع بودن فعل ربطی به آن ندارد. مثلاً می‌شود جمله را به این صورت نوشت: «ایشان به عواقب کارهای خود نمی‌اندیشیدند.»

اما اتفاق بدتر این است که دو صفحه جلوتر، هنگام بیان یک مثال، آن حکم کلی را کاملاً برعکس می‌کند. ابتدا مثالی می‌آورد:
«هیچ یک از بچه‌ها حاضر نشد دوباره امتحان بدهد و البته عواقب این کار خود را پذیرفتند.»
سپس در توضیح این مثال می‌گوید: «فعل جمله‌ی دوم جمع است و درست به کار رفته است؛ زیرا فعل، همراه جمع مکسر، جمع به کار می‌رود.»