یه عالمه حرف دارم که در مورد این کتاب و مفهوم نژادپرستی که نشون می‌ده بزنم. ولی وقتی نوبت حرف زدن میشه با خودم میگم اصلا در جایگاهی هستم که بخوام حرف بزنم؟ اگه منم خواسته یا ناخواسته خودمو جایی بالاتر از بقیه دیده باشم چی؟ اگه موفقیت یه نفر رو به خاطر شرایطش، رنگ پوستش، جنسیتش، خانواده‌ش و هزارتا فاکتور دیگه نپذیرفته باشم چی؟
ما آدما موجودات عجیبی هستیم. شاید قضاوت کنیم، زیرپا کشی کنیم، و دیگران به هر دلیلی تخریب کنیم اما کافیه اسم نژادپرستی بیاد و همه سینه سپر می‌کنیم که آزارمون حتی به یه مورچه هم نرسیده.
ما آدما، ما موجودات درگیر با افکارهای سادیستی یا حتی مازوخیستی گاهی نمیبینیم که رفتار و گفتارمون چه لطمه‌ای به دیگران میزنه.
با هم مهربون‌تر باشیم. مواظب باشیم که برخورد ما با آدما و شرایط از ما در چشم خودمون و دیگران هیولا نسازه.