اگه میشد به کتاب سه و نیم می‌دادم.
داستان سرگرم‌کننده و جالب بود. در عین سادگی، بازی‌های روایی خوبی هم داشت که از نظر ادبی هم به اثر ارزش بده. شخصیت‌ها هم برای من جالب بودن و از روابطشون خوشم اومد. گاهی کتاب به سمت سانتیمانتال شدن می‌رفت اما اذیت نکرد منو خیلی. اما می‌تونه از نکات منفی کتاب برای بقیه باشه.
چیزی که باعث می‌شد نقص‌های کتاب تا بهش زیادی برای من بخشیده بشه، موضوع کتاب بود که در مورد صنعت بازی کامپیوتری بود و ارجاعات خیلی زیاد به ویدئوگیم داشت. ولی کار جالبی که کتاب می‌کنه اینه که فقط رابطه‌اش به بازی رو سطحی نگه‌ نمیداره و ساختار روایت هم تحت‌تأثیر ویدئوگیم پیش میره که من دوست داشتم.
مورد دیگه‌ای که از کتاب دوست داشتم، به روز بودن دغدغه‌های داستان و شخصیت‌ها بود. طبیعتا کتابی که دو سال پیش چاپ شده باید این دغدغه‌ها رو داشته باشه که خب برای من که زیاد کتاب اینقدر جدید نخوندم، جذاب بود. البته همین دغدغه‌ها احتمالا بعضی خواننده‌ها رو فراری بده که خب مهم نیست واقعا. انتخاب خواننده‌ست میخواد همچین مسائلی رو توی کتاب بخونه یا نه. برای من که خوندنی بود.

پ.ن دوست دارم گیم‌هایی که توی کتاب درموردشون حرف زده میشن رو بازی کنم. کاشکی واقعی بودن
        

          ⭐️نقطه عطف داستان علاقه مخاطبین و شخصیت های اصلی داستان به بازی های کامپیوتری هست. 
⏳️کتاب ، داستانِ زندگی پسری به نام سم و دختری به نام سیدی رو روایت میکنه‌. سم در کودکی تصادف بدی داشته و به خاطر شکستگی شدید پا مجبوره مدت طولانی رو در بیمارستان سپری کنه‌.
از طرفی خواهر سیدی که به کنسر( cancer) مبتلاست  در بیمارستان بستری هست و بیمارستان نقطه ی آغاز و آشنایی و دوستی سم و سیدی محسوب میشه. این دو مدت طولانی رو مشغول بازی های ویدئویی در بیمارستان بودن. 
کسی از آینده خبر نداره. به نظر میرسه که دنیا انقدر گرد هست که پس از سالیان طولانی این دو در جای متفاوت ، دوباره همدیگرو ملاقات کنند و دوستی گذشته رو از سر بگیرن.