دروغگو را می توان در زمره بهترین کمدی های کارلو گولدونی  بشمار آورد. این کمدی برای نخست در بهار 1750 در (من توا) (رادگاه آرلکینو) روی صحنه رفته است. گولدونی در این نمایش نامه و با الهام از  کمدی فرانسوی دست روی یکی از صفات مذموم بشری می گذارد و بر پایه ی داستان خود را با دو خط روایی جلو می برد. چی پولا منتقد ایتالیایی می نویسد: اگر مولیر با تکیه بر صفت خساست، هارپاگون را خلق و کمدی خسیس اش را جاودانه کرد، گولدونی با (للیو) و دورغگویی های بی امانش این کار را انجام می دهد. گولدونی در ماهیت کمدیادلارته تغییرات بنیادی ایجاد می کند و از آن جمله (بریگلا) است که در کمدیادلارته همواره به عنوان یک زانی (نوکر) معرفی شده، اما در اینجا در مقام دوست و مشاور فلوریندو جوان عاشق پیشه ی کمدی ظاهر می شود.کارلو گولدونی متولد 1707 در ونیز و درگذشته به سال 1793 در پاریس است. ولتر او مولیر ایتالیا می نامد. به راستی باید گولدونی را مهم ترین کمدی  نویس تمام رنسانس در ایتالیا دانست. کسی که سنت های نمایشی (تئاتر ماسک) را در ریختار نمایشنامه مدون کرد و اصطلاحات اساسی اش جانی دوباره به کمدیا دلارته بخشید.تا امروز و بعد از گذشت بیش از دویست سال از مرگ او صحنه های بزرگ تئاتر جهان هیچ گاه از آثارش خالی نبوده است.مجموعه نمایشنامه های بیگدل، مجموعه ای منحصر بفرد از نمایشنامه هایی است که تا به حال به فارسی ترجمه نشده اند و یا ترجمه ی مجددی از نمایشنامه هایی خواهد بود که از هر جهت لزوم ترجمه ی دوباره ی آن ها حس می گردد.