منظومه ی «بلندیهای ماچوپیچو»دوازده بخش دارد که به نوعی نماد دوازده ماه است.در بخش اول (شاعر)به راه می افتد.فصل پاییز است و پس از گذر از وادی مردگان به «بهاران وامانده ی آدمی»باز میگردد و در حقیقت «نرودا»از دیدگاه زمان،مبنا را بر گردش فصل ها قرار میدهد.در چنین حرکت دوراتی،شاعر نظر به رستاخیز «ماچاپیچو» و به تبع آن انسان های به خاک سپرده شده در آن جا دارد.