من دانشجو قادر به درک و تشخیص این موضوع نبودم که اشتباه در شیمی درمانی موجب مرگ بیمار شده بود یا سرطان خون پیشرفته. اما آنچه شاهدش بودم، تاثیری بود که این اتفاق در پزشک گذاشت. از آن روز به بعد، به نظر میرسید دیگر نمیتواند سرش را بلند کند. طی هفته های بعد مخفیانه او را زیر نظر داشتم، در آسانسور و از آن طرف لابی بیمارستان زیر چشمی نگاهش میکردم. دیگر هرگز ندیدم صاف بایستد حالت بدنی اش که گواه شرم و پشیمانی اش، بود، هرگز از ذهنم محو نمیشود.هربار که در راهرو از کنارش عبور میکردم، قلبم درد میگرفت. آرزو میکردم ای کاش کاری از دستم برمی آمد. ای کاش میتوانستم با او ارتباط برقرار کنم و به او بفهمانم لااقل یک نفر به احساسش توجه دارد و او را درک میکند. اما مگر من که بودم؟ یک دانشجوی سال سوم پزشکی که در سلسله مراتب عظیم بالینی بیمارستان از «هیچ کس» هم رتبه پایین تری دارد.