کتاب در بر دارنده‌ی مقدمه‌ای است که به نوعی ورودیه‌ی مباحث ۵ فصل بعدی و حقیقتا مقدمه‌ای بر آن‌ها است که بعد از سخن یک-صفحه‌ای ناشر آمده. چنانکه ایشان گفته، کتاب از یک دهه سخنرانی استاد دولتی در محرم ۱۴۴۱ برگرفته شده و با ویراستاری ادبی دکتر اقبال مزین گشته. همین باعث می‌شود تا خواندن کتاب بر مذاق خواننده روان آید، علاوه بر آنکه محتوایش انضمامی بر متن زندگی متدینانه شاید و باید.

فصل اول در فلسفه‌ی خلقت -به صورتی روشمند- به تقریر نقطه‌ی کانونی پرسشِ چرا من خلق شده ام می‌پردازد، خواستگاه سؤال، پیشفرض‌های پنهان، تفاوت آن با شبهه و روش دستیابی به پاسخ؛ آنگاه تأمل و توجه به خود (مخلوق)، خالق (معرفت خدا)، قرآن (کلام خالق) و کلام اهل بیت ع (مفسّر و مبیّن) را در پی دارد.

در فصل دوم به سراغ رحمت بی کران می‌رود در حالی که به سه اصل معرفتی پایبند است: عقل، ادراک شخصی و اصول اعتقادی؛ خدای مهربان و رئوف، پیام آوران رحمت الاهی، آیات خدای رحیم و توصیه به مهربانی و گذشت.

فصل سوم موانع وجدان رحمت خدا را در پنج عامل بر می‌شمرد: خیره شدن به حاجات، وسوسه‌ی یأس در برابر امید به خدا، نگاه غلط به یکی از نشانه‌های لطف خدا، تخیل به جای چشیدن و باور نداشتن.

فصل چهارم درباره‌ی بهره‌مندی از رحمت الاهی صحبت می‌کند. ابتدا ملاک ارزشمندی ایمان و تفاوت درجات مؤمنان بررسی می‌شود که به وسیله‌ی یاری خدا محک می‌خورد. سپس با بیان اصالت سعادت به این می‌رسد که خوبی از خدا است و بدی از ما و آنگاه معنای عذاب خداوند روشن می‌شود.

در فصل پنجم اما می‌خواهد معنای خلقت برای عبادت را روشن کند. لذا اولا معنای عبادت توضیح داده می‌شود؛ سپس از گذرگاه اعتماد به مربی، سرسپردگی به پروردگار نتیجه شده و عبادت و سرسپردگی صادقانه و آزادانه -در عین اینکه خدا هیچ احتیاجی به ما ندارد، بلکه پناهگاه مؤمنان است و باید به او خوش‌بین بود- هم‌ارز قرار می‌گیرند.