بطور معمول، فلسفه را علم به ماهیت و یا حقیقت اشیاء (چیزها) می دانند . البته بین دو واژه ماهیت و حقیقت تفاوت معنایی وجود دارد .هم در فلسفه غرب، بطور اعم و هم در فلسفه اسلامی، طرفداران ماهیت گرا و طرفداران وجودگرا، ادله ای را نسبت به مواضع دیگری و در دفاع از موضع خود به میان آورده اند . از این رو شاید واژه " حقیقت "  که در خود ایهامی دارد برای کاری که در پیش داریم مناسب تر باشد چرا که ما را از نزاع اصحاب ماهیت و اصحاب وجود فارغ می کند . درباره "شئ" (چیز) نیز باید عنوان کرد که گاه از آن کلی ترین امور مراد می شود و کم نیست آموزه ها و گزاره هایی که آن را در معنای کلی، شامل خداوند نیز گردانده اند، هرچند که در اینجا با شاخه الهیاتی فلسفه سروکار پیدا می کنیم. دراین باره که چیز-شئ عام ترین واژه بشمار می آید، که حتی شامل وجود واجب یا خداوند هم می شود، گذشته از استنادات متنی به این نوع استعمال و تعمیم، می توان از زاویه بحث منطقی - فلسفی هم استدلال کرد .به این ترتیب که تقسیم بندی سه گانه واجب، ممکن و محال را درباره چیز-شئ – می توان بکار برد ولی اگر واژه چیز را به موجود بدل کنیم آنگاه وجه سومین که " موجود محال " باشد دچار کژتابی معنایی می گردد . باضافه این که بکارگیری موجود برای خداوند، ناپذیرفتنی و مشکل زاست .