دیوان اشعار مولانا عبدالقادر بیدل دهلوی، به تصحیح اکبر بهداروند. این کتاب با مقدمه ای به قلم فاضل محترم، استاد خلیل الله خلیلی است. در قسمتی از مقدمه چنین می خوانیم:بیدل مى خواهد در این ظرف محدود چنانکه مختص اوست هنر شاعرى خود را در فاخرترین پیرایه آشکار کند، کلمات آن شسته، ترکیبات آن خوشآهنگ باشد، محسنات معنوى و تناسبهاى لفظى را در آن بکار افگند  از محاورات و مثلهاى متداول و حتى مصطلحات محلى نیز استفاده نماید.ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل فرزند میرزا عبدالخالق در سال 1054ه. ق. به دنیا آمد. او شاعر پارسی گوی است که از ترکان جغتائی ارلاس بدخشان بود؛ وی در پتنه در ایالت بهار هندوستان متولد شد و تربیت یافت و بیشتر عمر خود را در شاه جهان آباد دهلی به عزت و آزادی زندگی کرد و با اندیشه های ژرف آثار منظوم و منثور خود را ایجاد نمود.دیده را باز به دیدار که حیران کردیم که خلل در صف جمعیت مژگان کردیمغیر وحشت نشد از نشئه ی تحقیق بلند می به ساغر مگر از چشم غزالان کردیمرهزنی داشت اگر وادی بی مطلب عشق عافیت بود که زندانی نسیان کردیمموج ما یک شکن از خاک نجوشید بلند بحر عجزیم که در آبله طوفان کردیمحاصل از هستی موهوم نفس دزدیدن اینقدر بود که بر آینه احسان کردیم