آواره و سایه اش نخستین بار در سال 1879 به صورت پیوست و مکمل کتاب انسانی، زیاده انسانی، و بعدها به صورت مستقل، منتشر شد. این کتاب در پایان دوره ی نخست تفکر نیچه و پس از زایش تراژدی و تاملات نابهنگام نوشته شد. آواره و سایه اش دربردارنده ی گزین گویه هایی است با ساختاری مبتکرانه و منحصر به فرد. اثر با گفت و گوی تامل برانگیز ‹‹سایه›› با ‹‹آواره›› که شاید کنایه از دو پاره ی وجود آدمی می باشند، آغاز می شود. سایه که تا کنون خاموش بوده اکنون از خاموشی آواره در شگفت شده و می خواهد به او مجال سخن گفتن بدهد. آنگاه در 350 پاره کتاب، نیچه از رمانتیسم، اخلاق، نثر، ادبیات، موسیقی، طبیعت، و غیره سخن می گوید، تا در پایان باز به این پرسش برسد که ‹‹تو کجایی؟ کجایی تو؟››