فروشنده ترک که تعجب مرا دید،گفت:افندی یاخچی کتاب در قابل یخه افندی خندیدم و کتاب را بستم و گفتم:ایرانی هوماچ...چند؟و انگشتانم را به حرکتی سریع نیم تابی دور مچم دادم،مثل همه مردم دنیا که وقتی چند و چون قیمتی را میپرسند،کتاب را به سمتش گرفتم که نشان بدهم خیلی هم مایل به خریدنش نیستم.توی دلم خدا خدا میکردم نخواهد دندان گردی کند یا از شیوه چانه زنی ام بدش بیاید و بی خیال فروش کتاب شود. فروشنده که با دست پس زدن و با پا پیش کشیدنم را دید،خندید و گفت"قابلی نداره مهمان ما باش اخوی متعجب کتاب را به سمت خود کشیدم و اصلا متوجه نشدم فارسی جرف زده و وقتی دو هزار لیتر را بهش دادم دستش را به سمتم دراز کرد و گفت:ایشالله به کارت بیاد شب خوش گفتم:ا شما فارسی بلدی حرف بزنی؟خندید و گفت:باید کتاب خوبی باشه که نفهمیدی چند دقیقه ست من و شما داریم فارسی حرف میزنیم.