تنها یک جمله‌ی به‌دردبخور داشت. الباقی همان چیزهایی بود که هزار بار شنیده‌ایم. پر از جملات اینستاگرامی که هیچوقت از مد نمی‌افتند، قانون جاذبه و فلانِ کائنات و...

اما آن جمله:
در جامعه تولیدکننده باشید، نه پذیرای هرچیزی که به‌ خوردتان می‌دهند.

این نکته‌ هم گفتنی‌ست که صفحه‌آرایی شلخته‌ هم از دیگر نکات این کتاب بازاری‌ بود.

کم کم دارم به یک قانون شخصی می‌رسم:
کتاب‌هایی که روی جلدشان نوشته شده  «این را بخوانی انگار تمام کتاب‌های جهان را خوانده‌ای»،  «قرار است بعد از خواندن این کتاب، سوپرمن شوی»،  «زندگیتان قرار است عمیقا تغییر کند»،  «یک بسته‌ دستمال‌کاغذی بگذار کنار دستت. چون ممکن است با خواندن این کتاب، اشک بریزی» و... کتاب‌هایی بی‌خود هستند!

مشک آن است که خود ببوید...
        

          وقتی یاد تعریفات همکارم از این کتاب میفتم خنده‌م می‌گیره. من هم قربانی شدم و این کتاب رو خوندم و بعد فهمیدم چقدر زرده...