در سنت پرفروغ و اما مستعجل ساختارگرایی ادبی، بوطیقای نثر جایگاه یگانه ای دارد: هم از سویی نمونه? بارز تلاش نقد ادبی ست برای پیوستن به انقلاب ساختارگرایی که تفکر نسل تودورف را سخت دگرگون کرده بود؛ و این نه تنها در وام گیری ابزار نظری نقد از دیگر حوزه های پیشرو ساختارگرایی (زبان شناسی، انسان شناسی، فلسفه و روان کاوی) بلکه نیز در برداشت تازه نسبت به خود کنش نقد نمود یافته است. هم، از سوی دیگر، علائم بی بست عنقریبِ این نوع وام گیری چیزی نیست که از نگاه خواننده? نکته بین دور بماند. بعید است تصادف صرف باشد که از فردای انتشار، فاصله? تودورف با این نگاه دم به دم بیشتر شده تا آن جا که سرآخر از محافظه کارانه ترین اشکال ممکنِ نقد سر درآورده، و درعین حال کتاب، به اقرار مؤلف هنوز پراقبال ترین کار اوست.
از این لحاظ سوای ارزش های فی نفسه? کار تودورف و خاصه استحاله? نقدِ قصه به «قصه? نقد»، ضرورت خواندن بوطیقای نثر همانا ضرورت اندیشیدن به برون رفت از عسرتی ست که نقد ادبی بدان دچار آمده؛ ضرورت طرح این پرسش که چرا جهشی که درونی کردن انقلاب ساختارگرایی در دیگر ساحت های تفکر رقم زده، در نقد ادبی به بازگشت ارتجاعی به سده های پیشین انجامیده، آن گاه که منتقد ساختارگرا خواسته نسبت ادبیات و سیاست را در کانون تفکر خویش قرار دهد؟ باری، بوطیقای نثر به نظر نقطه ای می آید که باید از نو از آن جا شروع کرد. نقطه ای که می توان نقطه? سقط ساختارگرایی در ادبیاتش نامید.