سومین رمان از واینوویچ را خواندم. رمانی که از همه بدتر است. ذهنیت اصلی او در این رمان، سیاه‌نمایی و تخریب کارکرد مسکن در اتحاد جماهیر شوروی است. در حالی که در مقایسه با نظام های غربی که نویسنده از آن دم می‌زند، مردم بی‌خانمان نیستند و سقفی، هر چند قدیمی، بالای سرشان است.