او قاصد بی قرار آن هاست، تو تنها سنگ صبور او. او رنج زندان می کشد، تو رنج تنها ماندن در خانه ی کوچک او. او به رنج ها و زخم ها و نامرادی ها می خندد، تو به خنده ی او می خندی. خنده ی تو این روزها، وقتی دیدنی است که سراپا شور و شوق می شوی در آن لحظه که از شیخ خنده روی خودت حرف می زنی ...