نگارنده در کتاب ابتدا از عرفان و مقولاتی چون کشف، شهود و اشراق سخن به میان می آورد و طی آن توضیحاتی را همراه با اشعاری از مولانا، حافظ و دیگران به دست  می دهد .در این کتاب، سیر تدریجی زندگی حافظ شیرازی از مکتب خانه و قیل و قال  مدرسه، زیستن یک چند در میان صوفیان و دست فروشستن از ظواهر خانقاهیان و  سرانجام گام نهادن در مکتب عشق، نشان داده می شود .به زعم مولف، حافظ با همه  مراوده و ارتباط با اهل خانقاه، در سه غزل تنها از سه عارف عصر خویش تجلیل  می کند که عبارت اند از :((امین الدین بلیانی کازرونی))، ((کمال الدین سید  ابوالوفای شیرازی)) و ((خواجه فخرالدین عبدالصمد نیریزی)) .نگارنده خاطر  نشان می کند :((حافظ چو جویای گوهر عشق بود و این گوهر و گنج را در صومعه و  خانقاه ها که از آبادترین مراکز آن عصر بودند نمی یافت می بایست گنج را در  خرابه ها جست و جو کند .پس راهی خرابات شد و سرود :ز کنج صومعه حافظ مجوی  گوهر عشق/ قدم برون نه اگر میل جستجو داری)) .