کسی که در نبش یک کوچه ی سنگ فرش بارانی و آهنگ دور مه آلود آهسته قد کشیده، آن که در اولین ملاقات با دین و آیین زنی را دیده است تمام در قامت آبی که محتشمانه ایستاده، آش را در دیگ بزرگ هیأتی چمچه می زد و می گفت دور دیگ گلاب بپاشند و خلوت کنند تا بانوی سیاه پوش نیمه شب بیاید و روی آش پنجه بگذارد، و من که هرگز جای پنجه ای ندیده ام؛ اما از میان آن همه شکل و نشانه و زیبایی به عصمت معنی رسیده ام، چه طور می توانم تناسب عالی یک ترکیب، آن رقص ربوبی فرم را در کلام و صحنه نبینم؟ که معنی عالم برای من همه در فرم است.