همه ی ما انسان ها این فرصت را داریم که شادی و برکت بیشتری به دنیا ارزانی کنیم و راز آن در نوع نگرش و برداشت ما نسبت به مسائل پیرامون مان است. شما زندگی تان را چگونه می بینید؟ نیمه ی پر آن را در نظر می آورید یا نیمه ی خالی اش را؟ همه ی ما این گفته را شنیده ایم: « من زمانی باور می کنم که به چشم ببینم.» حال سعی کنیم این عبارت را برعکس کنیم: « من زمانی آن را می بینم که باورش داشته باشم،» ما زمانی چنین تجربه ای را از سر می گذرانیم که در زمان حال به سر ببریم. ما تمام افکار و احساساتی را که در این لحظه داریم، به حضور خود فرا می خوانیم. در این باره بیندیشید: من چه چیزی را هم اکنون به سوی خود فرا می خوانم؟ برنامه های خودآگاه و ناخودآگاهی که هم اکنون در من جاری است، کدامند؟ چه نوع بار احساسی و ذهنی را با خود حمل می کنم؟ در لیوان من چیست و چه مدتی است که آن را دارم؟ چه می شد اگر به دنبال نکات مثبت زندگی می رفتم و با پذیرفتن آنها، درس های زندگی را متحول می ساختم؟ جان. جی. مورفی در کتاب نیمه ی پر به ما نشان می دهد که چگونه نوع نگرش و برداشت هرکس از وقایع می تواند در زندگی اش تعیین کننده باشد.