هستی‌شناسی معطوف‌ به شیء یا OOO یک نظریه‌ی فلسفی جدید است که از دل رئالیسم نظرورزانه بیرون می‌آید و ژیژک، دریدا و فوکو را آنتی‌رئالیست می‌خواند. فلسفه‌ای که شیء را نه هم‌بسته با انسان که مستقل از او می‌بیند. مسئله‌ی رئالیسم نظرورزانه، هستی برای ما نیست؛ هستی به‌خودی‌خود است. این فاصله‌گیری از محوریت انسان ‌اندیشنده چیزی است که رئالیسم نظرورزانه از آن آغاز می‌کند. انسان به‌مثابه‌ی هستی‌ ‌در مجاورت هستنده‌های نا-انسانی دیگر، بدون جایگاهی ویژه‌:‌‌ یا هستی‌شناسی‌ مسطح.
کتاب گراهام هارمن از دونالد ترامپ شروع می‌کند، نظریه‌های علمی مدعی «تئوری همه‌چیز» را مردود ‌می‌شمارد و با شخصیت داستانی شرلوک هولمز به مصاف نظریه‌ی ریسمان در فیزیک می‌رود، ‌تئوری همه‌چیز را نه در علم فیزیک بلکه در فلسفه پیدا ‌می‌کند و با صدای بلند اعلام می‌کند: بنیان ‌کل فلسفه‌ زیبایی‌شناسی است. با رجوع به ماکیاولی و هابز و نیچه به اسقاط جریان ‌چپ و راست در سیاست می‌پردازد و بالاخره با عبور از پیچ‌وخم‌های بسیار از هنر معماری سر درمی‌آورد و سرکی به هم‌سفران و هم‌نظران این تئوری می‌کشد.
نقطه‌ی ‌عزیمت هستی‌شناسی معطوف به شیء خود شیء است، نوشتاری که شیء را از نو تعریف می‌کند.