نمایشنامه اول علیرغم اسمش میتونه درمورد تبعات جنگ برای هر خانواده ای باشه.
نمایشنامه دوم نه شاعرانه، که رسما یه شعر گفتگومحوره. خیلی هم زیباس. با این که چه چیزی رو به بچه ها باید گفت و نباید گفت بازی میکنه و هفت تا بچه اسرائیلی را مد نظر قرار میده. هی تردید وجود داره که تا کجا میشه جنایت ها و استانداردهای دوگانه رو به بچه ها گفت. ولی آخری دیگه همه تعارف ها رو کنار میذاره و با پررویی همه نژادپرستی و وحشی گری صهیونیستی رو به بچه یاد میده. خیلی خوبه. خیلی کوتاهه. در فاصله سرد شدن چایتون میتونید هر دو نمایشنامه رو بخونید.