در حال حاضر اگر شرايط دينداري تا حدّي فراهم است، شرايط دينداري به آن نحو که انسان‌ها در جامعيت قرار گيرند و همه‌ي ابعاد خود را به سوي اهداف الهي سوق دهند فراهم نيست، آن‌کس که مي‌خواهد متدين باشد، اهل عشق و هنر و زيبايي نيست، آن‌کس هم که اهل عشق و هنر و زيبايي است، اهل عبوديت و رعايت احکام شريعت نمي‌باشد. ما در آينده‌ي انقلاب حتماً با نوعي از زندگي ديني آشنا مي‌شويم و در آن قرار مي‌گيريم که نسبت به وضع موجودمان بسيار متعالي‌تر است. ما فعلاً در شرايطي هستيم که حتي در اعتماد به عالم قدس و معنويت، در حدّ استدلال به وجود آن‌ها متوقف مي‌باشيم، بدون آن‌که راه‌کارهاي ارتباط قلب‌ها با آن عوالم در نظام آموزشي ما برنامه‌ريزي شده باشد. جالب است استدلال‌هاي اثبات وجود خدا را خداشناسي مي‌دانيم و از خداشناسي واقعي که تجلي نور توحيد بر قلب‌ها است در غفلت هستيم.
        

          درباره جایگاه اشراق می‌توان بهترین الگو را در حضرت شیخ الانبیا علیهم السلام یافت.ایشان ابتدا ماه، سپس خورشید و سپس خدای واحد را  شناختند و به پرستش خدای واحد پرداختند.پس در  روش حضرت ابراهیم علیه السلام جایگاه اشراق را میشود فهمید.
اما در رندگی آنطوری که از شناخت ناقص خود در مرحله ابتدایی و سپس فراموشی موقت آن و احیانا رسیدن به خودی که دیگر خود خدایی است نه خود شخصی در ادامه راه بر می آید مساله مقیاس خود که نابرابری ای با دو حد بینهایت بزرگ و بینهایت کوچک بر آن مترتب است قابل شناسایی است.
درباره شناخت مجمل و تفصیلی آنطور که من می‌دانم کتابی در زمانهای فدیم هم نوشته و تصحیح شده و چاپ گردیده که پیشینه روش فکری نویسنده محترم ،جناب استاد طاهرزاده را می‌رساند.