بین اکنون و گذشته، دیدار پذیری و نا دیدار پذیری، احساس و ایده، ارتعاشی در کار است. شعر مالارمه، نقاشی سزان، نثر پروست و موسیقی دبوسی در معرض پدیده شناسی، چشم انداز تازه ای از تلقی ما از هنر را رقم می زنند. آثار این هنرمندان به مصداق سکوت در شعر، خاطره در ادبیات و ریتم در موسیقی با دو مضمون عمده متأخر، یعنی رابطه بدن و جهان و فرایند بیان محک می خورند. ریتم تفکر نه درباره فلسفه است و نه درباره هنر، بلکه به بحث از قلمرویی می پردازد که این دو در آن به ارتعاش در می آیند. این عملکرد فلسفه همواره باید از طریق ریتم تفکر نمایان شود و ما با این روش است که می توانیم بیاموزیم. هنروفلسفه، تولیدات خودسرانه حالم روح یا فرهنگ نیستند، بلکه هر دو ارتباط با منشأ وجود به معنی دقیق آفرینش اند. وجود چیزی است که ما را آفریدن دعوت می کند تا بتوانیم آن را تجربه کنید.