این بزرگمرد تندیس تقوا بوده‌اند. بسیار متخلق و متواضع تا جایی که مقابل کودکان همیشه به ادب می‌ایستاده‌اند و به تأسی از استاد شریفشان جهانگیرخان قشقایی هرگز عمامه بر سر نگذاشتند.
با چنین فروتنی در اواخر عمر شریف می‌فرمایند: هیچ ادعایی ندارم؛ جز دو چیز: هرگز غیبت نکرده‌ام و هرگز به نامحرم نگاه نکرده‌ام!
و در سِر عمر طولانی خود نیز فرموده بودند من همیشه خیرخواه دیگران بوده‌ام و هرگز بدخواهی احدی را نکردم.

مطلبی‌ست عظیم که در سراسر عمر چنین باشی! شنیده‌ام برخی بزرگان برای گره‌گشایی از سخت‌ترین مسائل زندگی افرادی، به توسل و هدیه قرآن به روح بلند ایشان سفارش کرده بودند. 

در وصیت خود نیز فرموده بودند در جایی متروک از تخت فولاد اصفهان دفن شوند که مشیت الهی چنین بود که در آینده همان نقطه متروک بشود گلِ گلستان شهدا و محور توجه شیفتگان.
تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا ۚ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ (قصص، ۸۳)
آن سرای [پرارزش] آخرت را برای کسانی قرار می دهیم که در زمین هیچ «برتری» و تسلّط و هیچ فسادی را نمی خواهند؛ و سرانجام [نیک] برای «پرهیزکاران» است.

اطلاع نداشتم کتابی در شرح حالشان نوشته شده؛ حتما این کتاب را باید خواند و اولیای روزگار خویش را شناخت و شناساند.
قدس الله نفسه الزکیة.