چندسال پیش هایکوهای امیر آقایی را بسیار دوست داشتم. این کتاب هم حال و هوایی جادویی برام داشت؛ انگار خودبه‌خود شخصیت یکی از قصه‌هایم داشت کامل‌تر می‌شد.
به شعرهایی که محترم هستند نمی‌شود ستاره و نمره داد.

《حوصله کن مهربان
ترن‌هایی که تاخیر می‌کنند
شاید جایی میان کوه و کمر
به چشمک شقایقی
عاشق شده باشند》