در کتاب مکبث۲۰۰۱ تهرانی سعی کرده است زبان شکسپیری را در قالبی نوین بازسازی کند؛ اما این ترکیب مدرن و کهن ممکن است برای برخی مخاطبان، ناهماهنگ یا حتی دشوارفهم باشد. او به‌جای بازگو کردن داستان اصلی، بیشتر به ایجاد فضایی انتزاعی و مفهومی پرداخته است که شاید این امر سبب شده است اثر برای برخی خوانندگان جذابیت کمتری داشته باشد.

این اثر نمونه‌ای از نمایشنامه‌های پست‌مدرن است که در آن روایت خطی شکسته شده و عناصر نمادین جایگزین داستان‌گویی سنتی شده‌اند. تهرانی بیشتر به انتقال حس و فضای شخصیت‌ها و کشمکش‌های درونی آن‌ها توجه دارد تا روایت رویدادها. اگر به نمایشنامه‌های کلاسیک عادت داشته باشید، این سبک ممکن است شما را سردرگم یا حتی دلسرد کند.

تهرانی شخصیت‌های اصلی را از نمایشنامه شکسپیر وام گرفته و آن‌ها را به‌نوعی در جهانی جدید بازتعریف کرده است. اما این شخصیت‌ها در مقایسه با نسخه کلاسیک، عمق روان‌شناختی یا انگیزه‌های قوی‌ای نداشت.
اگرچه تهرانی به مضامین شکسپیری مانند قدرت و طمع پرداخته، اما صرفاً پیچیدگی ایجاد کرده و از بیان واضح پیام‌ها فاصله گرفته است.

و در آخر این کتاب را برا افرادی که علاقه‌ای به نمایشنامه‌های پست مدرن، شیوه انتزاعی و غیرخطی ندارند توصیه نمی‌کنم.