«سیاوش» پاک نهاد چون راه و رسم زندگی صحیح، جوانمردی، رزم و بزم را نزد «رستم دستان» آموخت و به آغوش پدر بازگشت، حاضر به تسلیم در برابر هوس ناپاک «سودابه» نگردید و برای اثبات بی گناهی خویش از آتش گذشت. و چون کاخ شاهی را مکانی ناامن برای خویش یافت، راهی جنگ و مقابله با تورانیان شده و در بین راه، از پیری، داستان تشنه لبی را شنید که سر بریده می شود. سیاوش چون از دستور ناجوانمردان، پدر در جنگ سرمی پیچد، قدم به توران نهاده و دختر شاه آن سرزمین را به همسری برمی گزیند. اما آتش حسد حاسدان در این مکان نیز آرامش را بر وی حرام کرده و سرانجام بر او می تازند و سر از تنش جدا می کنند. همان دم از خونش گیاهی می روید که آن را پر سیاوشان، می نامند. آن گاه که سیاوش در حال تسلیم جان به ایزد است بر اویی که در آینده تشنه لب کشته خواهد شد، سلام کرده و مردمان را به روزهای خوبی بشارت می دهد که زیرها زبر می شوند، پنهان ها پیدا؛ ناگفته ها گفته و انسان ها همه یار و دوست نزدیک. این متن نمایشی، اقتباسی است از داستان معروف سیاوش، در کتاب عظیم شاهنامۀ فردوسی که در سه بخش به نگارش درآمده است.