دقت کرده‌اید وقتی با دوست و فامیلی به رستوران می‌رویم، سر اینکه کدام یک صورتحساب آن دیگری را پرداخت کند دعوا می‌شود؟! این تعارف به حدی معمول است که حتی اگر اتفاقی هم همدیگر را در رستوران ببینیم، باز اصرار به پرداخت هزینه‌ی غذای هم داریم. در حالی که اگر مثلا برای خرید لباس یا چیزی غیر از غذا با هم بیرون برویم، دیگر از تعارفات نمی‌کنیم.
یا مثلا وقتی کسی سرزده برای کاری به منزلمان بیاید و زود هم بخواهد برود، اصرار داریم در همان زمان کوتاه حتما مهمان را به یک یا چند خوردنی مهمان کنیم. حتی اگر مطمئن باشیم میل ندارد و به آن لب نمی‌زند. 
راستی ما ایرانی‌ها چرا اینقدر پارتی بازی را دوست داریم؟ چرا برای اثبات صداقت ساده‌ترین حرفها برای هم قسمهای غلیظ میخوریم یا برای اثبات دوستی و ارادتمان به هم از عبارات تحقیر آمیزی مثل: نوکرتم، خاک پاتم، منِ حقیر و... استفاده می‌کنیم؟
طاهره شیخ الاسلام با زبان خیلی ساده و ارجاع به خاطرات و اتفاقات واقعی تاریخی، بسیاری از عادات و رفتارهای ما ایرانی‌ها را ریشه‌یابی می‌کند.
خوشخوان و جذاب است و کاش همه ایرانیها آن را بخوانند.