آیا ما در کشور اسلامی زندگی می‌کنیم؟
من با مطالعه‌ی این کتاب به پاسخ رسیدم

حرفِ حسابِ استاد حکیمی این است که یک جامعه‌ی قرآنی، دو تا ویژگیِ اصلی دارد: نماز  - عدالت.
حالا بین این دو، عدالت هم ارجح است. و حق هم همین است. بعد از ذکر این مقدمه، می‌رود سراغ محورهای عدالت و کلی آیه و حدیث می‌آورد که مو به تنِ آدم سیخ می‌کند. سیخ شدن موها نه از ایت باب که حدیث‌ها زیرخاکی باشند، از این نظر که ما مثلا داریم در یک مملکتی زندگی می‌کنیم که پسوندِ اسلامی دارد. همین اسلامی بودن و افزایش فاصله‌ی طبقاتی و تکاثر و فقر و غیره و ذالک، اصلا نباید در یک مملکت اسلامی باشد. همین‌طور که حضرت امیر(ع) در یکی از صحبت‌هایشان می‌فرمایند(نقل به مضمون): در شهر کوفه‌ای که من حکومت می‌کنم، همه مسکن دارند و غذا.
شاید گفته شود: باید یک معصوم حکومت کند تا بشود عدالتِ محض پیاده شود. اما استاد حکیمی پاسخِ زیرکانه‌ی می‌دهند که: در قرآن به تعداد زیاد اشاره شده که عدالت را برپا کنید! اگر انسان توانِ پرپایی‌ عدالت را نداشت، خدا به او تکلیف نمی‌کرد.
و این پاسخِ خودم است به سؤال بالا: اگر واقعا بدونِ معصوم نمی‌شود عدالت برپا کرد، چرا انقلاب کردیم؟ چرا این همه خون دادیم؟ صبر می‌کردیم حضرت خودش قبام کند! پس این‌ها بهانه است. همه ابتدا باید از عدالتِ فردی و خانوادگیِ خودشان شروع کنند به عدالت اجتماعی برسند.
استاد حکیمی، در ادامه یک فصلی را در کتاب آورده‌اند که از لحاظ محتوا حرف ندارد، اما ربطی به قبل و بعدِ کتاب ندارد. موضوع دعا است. اما چرا این بحث را در این کتاب آورده‌اند جایِ سؤال دارد. و جالب‌تر این است که در پایان این فصل، ارجاع می‌دهند به دیگر کتاب‌هایشان که در برخی بخش‌هایِ آن‌ها هم به موضوع «دعا» پرداخته‌اند! چرا همه‌اش یک کتاب نشده؟ خدا می‌داند و علامه محمدرضا حکیمی!
و در بخشِ پایانیِ کتاب، برمی‌گردد به پیشنهادی که علامه در سالِ 62، یعنی اوایل انقلاب مطرح کرده‌اند با عنوان «اتحادِ جماهیرِ اسلامی». نه اینکه کشورهایِ اسلامی بشوند یک کشور. اینکه همه در مقابل ظلم و ظالم هم‌صدا شوند و به کمک مطلوم بشتابند. و حالا بعد از گذشتِ چهل سال، این اتفاق شاید بین کشورهایی مثل ایران، یمن، سوریه، لبنان، عراق و شاید قطر دارد می‌افتد. اما امارات و عربستان و ترکیه و افغانستان و پاکستان و دیگر کشورها را می‌توان وارد این اتحاد جماهیر اسلامی کرد؟ حداقل فعلا نه!