باسمه
🔰 غول‌های ادبیات روسی جوری نمود دارن که باقی آثار خوبشون کمتر به چشم میاد. به نظرم توی این زمینه، حتماً باید به آثار ایلف و پتروف اشاره کرد؛ یعنی دوگانه «دوازده صندلی» و «گوساله طلایی». تابستون سال گذشته بود که دوازده صندلی رو خوندم و در اولین روز آخرین ماه تابستون امسال، گوساله طلایی هم به پایان رسید. یه سری توضیحات کلی و همین‌طور در مورد نویسندگان مشترک این کتاب‌ها، ایلف و پتروف، هست که قبلاً توی یادداشت مربوط به کتاب اول نوشته بودم. اگه براتون جالب بود، اون متن رو هم بخونین.

🔰 گوساله طلایی دنباله‌ای مستقل برای کتاب دوازده صندلی هست. اثری با محوریت شخص شخیص آستاپ بندر که این بار می‌شه کمتر از دستش حرص خورد - چون طرف حسابش این‌دفعه واقعاً آدم خلافکاری هست - و بیشتر بهش خندید. آستاپ مشخصاً پخته‌تر - و بامزه‌تر - عمل می‌کنه. شیرینی طنز رو در پیوستگی مطالب احساس می‌کنین؛ اینه که نتونستم بریده‌ای از کتاب رو به اشتراک بذارم. واقعاً مزه شوخی‌ها از دست می‌رفت!

🔰 ما با یه سفر دور و دراز مواجهیم؛ سفری پر از شخصیت و موقعیت... با آستاپ در شهرهای مختلفی رو همراه شدم و ماجراهای زیادی رو تجربه کردم. خوندم و خندیدم و به فکر فرو رفتم... فکر اینکه هر تصمیم چقدر نتایج عجیب و غریبی می‌تونه داشته باشه... بخش‌هایی از کتاب باعث می‌شد عمیقاً افسوس بخورم؛ افسوسی برای از دست رفتن دنیاهای گذشته افراد... این مدت خواه ناخواه زیاد به این موضوع فکر می‌کنم و همین بخش‌ها باعث می‌شد ببینم این تأثر محدود به خودم هم نیست؛ برای مثال از ساختارها، کشورها و شخصیت‌هایی توی کتاب صحبت شده که چند سال بعد از درگذشت ایلف و پتروف هم اثری ازشون نمونده... بماند که کل اون زیست‌بوم هم الآن اثری ازش نیست... بگذریم... شاید بعداً در موردش نوشتم...

🔰 ترجمه کتاب گرچه به پای کار آقای گلکار نرسیده؛ اما کار راه بنداز هست. توضیحات کمی برای اصطلاحات و اسامی داده شده که اگه کنجکاو باشین، زحمت جستجوی اون با خودتونه. از لحاظ ویرایشی هم ایراداتی به متن وارده؛ اما نه به اندازه روکش جلد کتاب که تا آخر مطالعه، گوشه‌هاش بلند شدن...

✅ خوشحالم که آثار ناشناخته (البته برای ما) ایلف و پتروف رو خوندم. لحظات خوشایندی رو با شخصیت‌ها سپری کردم. همچنان هم این کتاب‌ها رو به افرادی که برای شروع مطالعه ادبیات روسی مردد هستن، توصیه می‌کنم و پیشنهاد مطالعه‌اش رو به شما هم میدم ❤️

❗اگه کتاب رو مطالعه نکردین، بند آخر رو نخونین: ❗
.
.
.
.
.
⚠️⚠️⚠️⚠️
🔰 مثل آخر دوازده صندلی، در پایان این‌جا هم تلنگر عجیبی بهم وارد شد... اینکه بعضی مواقع چقدر سعی و تلاش می‌تونه به آنی به هیچ و پوچ تبدیل بشه. تصمیمات بندر و نتایجش برای خودش، زوسیا و حتی پانیکوفسکی... سرنوشت محتومی که انگار قریب به اتفاق شخصیت‌های ریز و درشت باهاش مواجه بودن؛ به صورت خاص بالگانوف... به صورت خاص تنهایی آستاپ...
⚠️⚠️⚠️⚠️
.
.
.
.
.