‌.
"شب با همه ی عظمتش "

خوبی همسفر یبس داشتن به این است که همان اول کار قید غیبت و حرف های خاله زنکی را می زنی، تا کمر توی کیفت خم می شوی تا کتابی برای خواندن پیدا کنی.
وسط خرناس های بغل دستی ام کلمه را از کیفم درآوردم و یک نفس خواندم.
به غایت قوی تر از جلد اول بود.
هر چند حجمش کمتر شده بود.
همین اول کار اعتراف کنم یاداشت سردبیر را در جلد قبلی سرسری رد کردم، بابتش پشیمانم؟ نه
اساتید نویسندگی معتقدند نوشته باید قلاب داشته باشد،یقه خواننده را اول ماجرا بچسبد و تا تهش خرکش کند. 
ولی من می گویم نه فقط نوشته ، گاهی عکس ها هم قلاب دارند. تو را می گذارند سیخ دیوار و مجبورت می کنند تا ته ماجرا را بنشینی و بخوانی. حالا اگر قلم قوی باشد نمیخوانی بلکه می بینی..
مثل من که
جسمم وسط قطار تهران _ قم بود، ولی روحم توی کاشان، کنار حوض حیاط ایستاده بود.
 زمانی که عزیز روی نوک پاهایش ایستاد دستش را بالا آورد تا بزند توی گوش آقا و گفت:" موندی صحرا، بچه ها رو یادت رفت؟" من کتاب را بستم و گریه کردم.. دلم نمیخواست سیلی خوردن آقا را ببینم.
یحتمل عزیز هم تا صبح گریه کرده، سردبیر که اینطور نوشته..
همین ماجرای اول باعت می شود بقیه کتاب را با بغص بخوانید.

#کتاب_خواندم 
#کلمه
        

          جلد سوم کی میاد؟