کتاب حاضر پیرامون علوم قرآنی و جایگاه آن در نهج البلاغه تهیه و تألیف شده است. در این تحقیق نخست ویژگی های قرآن را در قسمتی از خطبه نهج البلاغه آورده و آن ها را مورد تبیین قرار می دهد. در ادامه نگارنده یکی از امتیازات قرآن کریم را تائید و تصدیق کتاب های آسمانی پیشین دانسته و آن را نوری قلمداد کرده که در وادی گمراهی به صورت افقی روشن جلوه گری می کند. در پایان نوشتار پیش رو مؤلف قرآن را بهار دل های فقها توصیف کرده و آن را از جاده های هموار و روشن برای صالحان برمی شمارد. دقت و مطالعه کلمات امیرالمؤمنین (ع) درباره قرآن در نهج البلاغه از اهمیت خاصی در این اثر برخوردار است.