اول اصلا تصمیم نداشتم این کتاب را بخوانم. انگار اسمش یک جورایی باعث شد در مقابلش گارد بگیرم. گفتم حتما یک کتاب شعاری و بی خود است با این اسمش. ولی راستش چون الهه خیلی اصرار داشت قبول کردم که یک ساعتی را صرفش کنم. (الهه دقت کن دارم منت میذارمااااااا) تا اواسط کتاب همش به این فکر می کردم که اگر مثلا دو امتیاز بدهم، الهه ناراحت می شود؟:)
ولی یک دفعه قضیه فرق کرد. اصلا خیلی از سوالات کتاب مشکلات من بود دقیقا که هیچ جوابی برایشان نداشتم و چه خوب نویسنده به آن ها پاسخ داده بود....چه منطقی!!!!
خلاصه خیلی بیشتر از انتظارم بود....یعنی خیلی خوب بود و مفید...
باید خواند بدون قضاوت های اولیه:) و خوب اندیشید....باشد که رستگار شویم.
        

          ‏ از اون دست نوشتارهایی‌یه که ظاهری شبهِ داستان دارن و چون قصدشون پاسخ به شبهاته، از فرم ِ سخن‌رانی و توضیحاتِ اطناب‌گونه خلاصی ندارند. پیش‌تر کتابایی با هم‌این فرم رو مطالعه کرده بودم؛ مثلاً «مناظرۀ دکتر و پیر»ِ شهید هاشمی‌نژاد؛ که تو نوجوونی خونده بودم‌ش؛ و حالا بعید می‌دونم تودۀ نوجوونای ام‌روز رغبت داشته باشن به این‌گونه کتابا. هرچند فارغ از نقدهای جزئی که به برخی فرازها و صحنه‌پردازی‌هاش دارم، به‌نظرم این‌که نویسنده، موضوعی با این پیچیده‌گی و حواشی ِ تمام‌ناشدنی رو تونسته زیر ِ ۱۰۰صفحۀ جیبی جم‌وجور کنه، جای تقدیر داره. شاید برگزاریِ مسابقۀ کتاب‌خونی سبب بشه پاسخ‌هایی که به شبهات داده، بیش‌تر خونده بشه.‏

 

خیزی که نویسنده برای بیانِ عقایدِ اسلامی و آرمان‌ها برداشته رو درک می‌کنم و برای سعی‌ش ارزش و احترام قائل‌م. این‌م روشی‌یه خب. هرچند شخصاً ساخت و پرداخت‌های کاملاً غیرمستقیم رو ترجیح می‌دم. اما این‌طور کتاب‌ها هم طیفی از مخاطبین رو جلب خواهد کرد.‏