این نوشتار نقدی است بر آثار "ابوتراب خسروی"، به ویژه رمان وی (اسفار کاتبان) که از جمله در کتاب تصریح شده است: "هر یک از شخصیت های اسفار کاتبان، جدا از دیگری به شرح کابوس های خود می پردازد، هر کدام با خواندن کابوس دیگری دست به قلم می شود و مجال این می یابد که با نوشتن، کابوس خود را به دیگری پیوند بزند و بدین سان است که تکاپوی بی آغاز و انجام نوشتن به جلوه درمی آید... به سیاق کاشیگران که در بدو کار تعداد قطعات کاشی را مشخص و نشاندار می کنند، ما نیز با روایات اسفار چنین می کنیم. این روایات عبارتست از پنج روایت به ظاهر ناهمگون به قرار زیر: الف) روایت شیخ یحیی کندری، ب) روایت احمد بشیری، پ) روایت سعید بشیری، ت) روایت اقلیما، ث) روایت مامازلفا جیمز. بر نسق کاشیگران، الگو یا باسمه ای لازم داریم که نقوش منطبق بر آن باشد ـ چیزی شبیه به نقشه قالی ـ علاوه بر این به چسب و بستی نیز نیاز داریم تا هر تکه از کاشی را بعد از تعیین جای درست آن به هم متصل کنیم. در بررسی ما نقش الگو را تلمیحات، خاصه تلمیحات مذهبی بر عهده دارد که سوره واقعه نقش بسیار برجسته ای دارد. نقش چسب و بست را هم موتیف ها بر عهده می گیرند. موتیف ها و تلمیحات در هم تنیده می شوند و شبکه ای از استعارات آناگوژیک را به وجود می آورند. کاشیگری اسفار کاتبان مبتنی بر دیدگاه آناگوژیک نقد است؛ یعنی این که زندگی و واقعیت در نظام روابط کلمات گنجانده می شود... اسفار ایشان شرح بی نهایت "آن هزار هزار نامدگان" در مصادیق الاثاری است که به جای آن که به کار خواندن بیاید، بیشتر به کار نوشتن می خورد و نوشتن ـ به زعم ایشان ـ همانا احضار واقعه است در کسوت کلمات و خلاصه همان که گونتر گراس می گوید: "صدا زدن به اشیای گمشده".