این ژرفای اندوه و افسردگی، این سرگیجه، این کدهایی که در مترو با آن ور می روید را به محض این که «آن» دیگر توجه تان را به خودش جلب نکند، به کناری می اندازید، درست مثل یک وسیله کهنه و خراب. تمام این سرگرمی هایی که حواس شما را از خودتان پرت می کند، باعث شده عادت فکر کردن به خودتان را رها کنید، حرف زدن با ژرف ترین بخش وجودتان، دوباره شناختن خودتان، نگاه کردن به مردم دیگر، لبخند زدن به غریبه ها، نگاه کردن در چشم آدم ها، قرار گذاشتن با دیگری، همه این چیزهایی که به شما چیزی به جز اوهام بودن را نداده است و فراموش کرده اید به دنیا عشق بورزید... این احساسات پر رمز و راز، دوستی هایی که فقط به یک تار مو بند هستند و باید هر شب دوباره شارژ بشوند و اگر فیوز بپرد هیچ چیز از آن ها باقی نمی ماند. حداقل این که دیگر خواب و خیال نیست، هست؟ من می دانم دارم از چه چیزی حرف می زنم. من هم رنج کشیده ام.