شهرت شیخ محمود شبستری به واسطة کتاب «گلشن راز» است که آن را در سال 717 هـ . ق در قالب مثنوی و در پاسخ به سئوالات امیرحسینی هروی، مشتمل بر 1004 بیت سروده است. منبع اصلی الهام شبستری در این کتاب، مکتب ابن عربی است. در این مکتب، پیدایش هستی بر اثر خلقت نیست، چرا که خلقت یعنی این که چیزی از عدم آفریده شود و میان خالق و مخلوق، فرق و فاصله باشد و این با اصول کاری این مکتب تناقض دارد؛ چرا که هستی وحدت دارد و جز ذات الهی هیچ موجودی واجد صفت هستی نیست. پس این عالم، ظهور هستی مطلق خدا در مراتب مختلف است. در مکتب ابن عربی از پیدایش هستی به ظهور و فیضان و تجلی، تعبیر می شود. در این فرآیند است که وجود مطلق،تعین (محدودیت) و قید می پذیرد و بدین ترتیب، موجودات پدید می آیند. اما نباید فراموش کرد که وجود، چندگانه و متعدد نشده، بلکه در ذات خود یگانه است و وحدت دارد (وحدت وجود). کتاب حاضر پس از نگاهی به شرایط تاریخی و اجتماعی ایران، در دوران زندگی شیخ محمود شبستری به زندگی و چگونگی تکوین شخصیت این عارف، نیز معرفی آثار و خطوط کلی افکار، و آثار منسوب به شبستری اختصاص دارد.